Kleur bekennen

 Rooie Vrouwen, feminisme en linkse maatschappijkritiek (1970-2014)

SPUI 25, 27 maart 2014

MET LAURENS BUIJS, MIEKE AERTS EN KARLIJN OLIJSLAGER

Let op: aanmelden verplicht via de website van SPUI 25 (link onderaan uitnodiging)

Waar feminisme dertig jaar geleden gepaard ging met ‘systeemkritiek’ en collectief protest, lijken vrouwen tegenwoordig pas échte feministen als zij zich in een mannenwereld kunnen handhaven. Wat is er aan de hand?

Het socialisties-feminisme leefde sterk rond het midden van de jaren zeventig, en de Partij van de Arbeid nam daarbinnen een belangrijke plaats in. In 1969 was de werkgroep ‘Vrouwen in de PvdA’ opgericht, vanaf 1975 bekend als de ‘Rooie Vrouwen’. De werkgroep publiceerde, stencilde en organiseerde demonstraties, waarvan haar bijdrage aan het protest tegen de sluiting van abortuskliniek Bloemenhove in 1976 ongetwijfeld het bekendste voorbeeld is. Wie een echte feminist wilde zijn in de jaren zeventig, protesteerde en leverde maatschappijkritiek. Systeemkritiek en feminisme gingen hand in hand.

Vandaag de dag toont vrouwenemancipatie een heel ander gezicht en lijken feministen zich vooral binnen het bestaande maatschappelijke stelsel te moeten bewijzen. Opzij publiceert jaarlijks de top-100 van machtige vrouwen, organisaties als WOMEN Inc. gooien hoge ogen met hun aandacht voor vrouwelijke ‘professionaliteit’ en de ‘bevoogdende’ vrouwenquota’s lijken te hebben afgedaan. Maatschappijkritiek lijkt iets van een ver verleden; een echte feminist kan haar eigen strijd wel voeren.

Hoe valt deze snelle verandering, die zich vanaf de vroege jaren tachtig voltrok, te verklaren? Wat zijn de consequenties van deze ontkoppeling van gelijkheidsstrijd en maatschappelijke context? En wat kunnen wij vandaag de dag van het feminisme van de jaren zeventig leren?

Locatie en programma